Kritisch, kritischer, allerkritischt?
Hoe genânt is dit dan?
“Jeeh, wat leuk, een reactie op een blogartikel van mij. Een echte en geen spam.” Dat was wat ik dacht toen ik een bericht in mijn mailbox kreeg dat er een reactie was gekomen op mijn blogartikel over Hoe reflecteren je leiderschap verstevigt. Dus ik open het bericht en zie dat ik word gewezen op een nogal gruwelijke grammaticale fout. Ik. Ik die heel vaak anderen wijst op grammaticale missers of zich daar op zijn minst aan ergert (en de tong nog net niet afbijt omdat niet iedereen het leuk vindt er op gewezen te worden). Ik vond het genânt.
Vroeger (Vroegah) was de kans groot geweest dat ik de reactie niet had toegelaten op de site. Je moet namelijk toestemming aan WordPress geven om die reactie zichtbaar te laten zijn onder je blog. Had ik vroeger niet gedaan. Vanwege het simpele feit, dat overigens nog best ingewikkeld is om om te buigen, dat ik een hoge lat had voor mezelf. Kritisch was op mezelf. Misschien zelfs wel overmatig kritisch. Nou, niet misschien, dat weet ik wel zeker. Een dusdanig hoge lat dat ik er onmogelijk bij kon en dus altijd faalde, maar die lat naar beneden halen ho maar!
Dat kon niet. Want ook dat was falen. Ik moest maar beter mijn best doen. Hoger springen. Harder lopen. Natuurlijk mag iedereen fouten maken. Fouten maken is menselijk. Fouten maken hoort er bij, daar leer je van. Maar ik niet. Ik mocht geen fouten maken van mezelf.
Gedachten en gevoel zaten niet op één lijn
Jarenlang heeft dit mij belemmerd om die lat te kunnen halen. Ik saboteerde eigenlijk mijn eigen kunnen. Mijn eigen waarde (of moet ik zeggen eigenwaarde). Natuurlijk kon ik heus wel bedenken dat ik ook gewoon fouten mocht maken, net als ieder ander. Maar het voelde niet zo. Dat is eigenlijk pas veranderd sinds ik (zelf) compassie beter begrijp. Sinds ik weet wat mijn sterke kanten zijn. Sinds ik weet wat ik kan bijdragen. Aan de wereld, aan een ander, maar ook aan mezelf. Sinds ik weet wat mijn waarden zijn en hoe ik in staat ben mijn eigen regels voor mezelf te bepalen. Hoe ik wil leven en in de wereld wil staan. Hoe ik wil dat anderen mijn zien.
Mijn lat is naar een acceptabel niveau gedaald. Een realistischer niveau. Nog steeds met de nodige uitdaging, maar ik vind het wel fijn om mezelf te stretchen. Kijken hoever ik kan komen. Het grote verschil met vroegah is, dat wanneer het niet lukt, dat oké is. Dan probeer ik het nog een keer. Ik kan nu oprecht zeggen: ik ben het zo ontzettend waard om eens op mijn bek te gaan. Om een fout te maken. Dit is wie ik ben. Een retegoeie coach die af en toe een grammaticale misser maakt. That’s it.
Dus dikke dank je wel
Dikke dank je wel aan Myriam die mij er op wees dat die fout in de titel (notabene!) stond. Dank je wel dat je het ook een goed artikel vond. Dank je wel voor de inspiratie voor deze blog.
Ik hoop dat jij (iedereen die dit leest) kritisch blijft op jezelf maar mét zelfcompassie. Laat je niet in de wurggreep houden zoals ik heb gezeten. Kritisch zijn is prima, ook naar jezelf toe. Het houdt je scherp en het daagt je uit. Maar onthou: tot daar en niet verder. Word niet über kritisch. Dat is zonde en niet nodig.
Geef een reactie